Ici c’est Paris

Ici c’est Paris

Het Parc des Princes stadion is net zo oud als ik. Het ziet er minder goed uit dan ik voor mijn leeftijd, denk ik onbescheiden als ik de betonnen kolos instap. Maar ja, ik wordt ook niet wekelijks door bijna vijftig duizend paar schoenen betreed.

De fans van Paris-St. Gemain interesseert het geen bal dat de stoeltjes wat afgetrapt zijn. Net als mijn 9-jarige zoontje kijken ze vooral naar de enorme collectie zilveren en gouden trofeeën, de kleedkamers met de namen van hun voetbalhelden en de zeer bescheiden skyboxen. De grasmat wordt net door vier millimetermaaiers met wals behandeld en het lijkt zo zonder de lijnen en goals erop meer op een biljartlaken dan een voetbalveld.

Ik heb zelf weinig op met voetbal en heb net als mijn vader niet de sportgenen geërfd van mijn profvoetballende grootvader die mijn zoontje wel lijkt te hebben. Hij gaat met zijn bal naar bed en staat er mee op. Trots poseert ie in zijn PSG-shirt voor de locker van Mbappe. Ik coach het jongens-onder-10-jaar-elftal maar waarschijnlijk kan ik ze over 1-2 jaar weinig meer bijleren. Mijn zoontje probeert met een app wat Frans op te pikken voor als hij later hier komt spelen.

Hij vindt het helemaal niet erg om een half uur te wachten in een lange rij met in PSG gekleurde shirts gestoken toeristen die net als hij een paar ballen in een doel mogen schieten. Na de rondleiding worden we als makke schapen richting de winkel geloodst waar de voetbalparafernalia voor bizarre prijzen wordt verkocht. De rijen voor de kassa zijn langer dan die bij de EIffeltoren. De aanbidders van de voetbalhelden staan kwijlend met shirtjes en sjaaltjes te wachten tot hen een rib uit het lijf wordt gesloopt. Wij houden het bij een alu-flesje water van 8 euro. Heilig water waarschijnlijk. Door Messi zelf gebotteld. Het lijkt wel een bedevaartsoord voor de fans.

Wij dokters zijn maar weinig bezig met ons imago en zitten niet te wachten op fans. Toch merk ik dat veel van mijn patiënten me goegelen en me aanspreken op mijn publicaties of boek. Dat vormt een beetje een ijsbreker en het schept vertrouwen dat ik blijkbaar een bredere blik heb dan die van de psychiatrie alleen. Het kan het prettig en handig zijn je wat meer te profileren dan je misschien gewend bent vanuit je opleiding. De Noord-Amerikanen zijn hier meester in en in mijn bibliotheek staat een aardig rijtje boeken over ‘rock-star’ suggesties voor medici.

Als patiënten jou als arts herkennen van artikeltjes of foto’s, geeft dat meer vertrouwen in jouw behandeling. Zeker als je expert bent op een bepaald terrein. En als je patiëntèle tevoren meer vertrouwen in de behandeling heeft, is het aangetoond dat de uitkomst van die behandeling ook beter is. Ook neemt de kans op (tucht)klachten af, zelfs als er iets mis mocht gaan in het behandelingstraject.

Je hoeft geen dure shirtjes te laten maken of een heldenstatus te creëren om beter herkenbaar te zijn in je vak. Een paar simpele veranderingen in je praktijk of poli maken al een verschil. In mijn herfstworkshop laat ik je zien dat een foto op je website of op een scherm in de wachtkamer al onderscheidend kan zijn. Zeker als je iets meer van je zelf laat zien of zelfs bereid bent een beetje een authentieke ‘persona’ op te bouwen.

Ik ben weer geland in ons boerenblubberland na een wild-kampeeravontuur in Schotland. Heerlijk om weer thuis te zijn en fijn om vanochtend weer opgeladen op de OK de ECT’s uit te voeren. (ElectroConvulsie Therapie)

Schrijf je in voor de geaccrediteerde Heuvelrug buiten-Workshops op 27 oktober via deze link.