Kijk je wel eens in de afgrond? Wat je als wanhopige arts kunt doen als je het echt even niet meer weet.

Ons leven als arts gaat niet altijd over rozen. Hoewel we jarenlang getraind zijn om andermans gezondheid te verbeteren, hebben we vaak geen idee wat we kunnen doen als we zelf in de penarie raken. Dat blijkt wel uit de volle collegazaal aan artsen die in de VS jaarlijks een eind aan hun leven maken (300-400 artsen/jaar). Ook zonder een verslaving, kanker of een depressie kan hetzij dat je leven een wending neemt die je niet had aan zien komen. Wat doe je dan? Blijf jij ook doorworstelen in je eentje?Het hoeft natuurlijk niet zo dramatisch te zijn, maar het is een feit dat artsen niet gemakkelijk om hulp vragen. Zeker niet als het om iets heel persoonlijks of taboe-achtigs gaat. Ik kan je hele colleges geven over waarom dat zo is en hoe dat komt. Heel interessant. Ik wordt regelmatig gevraagd om daar over te spreken en doceren. Het heeft alles te maken met onze medische artsencultuur, een persoonlijkheidsvoorkeur waar veel artsen aan voldoen en nog een aantal belangrijke factoren. Waar je meestal niets (meer) aan doet.  Daarom ik geef je liever een aantal handvatten waar je direct iets mee kunt doen.

Een tuchtzaak, een onverwacht overlijden, een relatiecrisis, een ziek kind, ouder of partner… of jezelf. Het kan je totaal uit balans brengen. Hoe minder invloed je erop uit kunt oefenen, hoe erger de wanhoop vaak. Herken je het? We zitten immers liever zelf achter het stuur. Maar soms is het niet anders. Hieronder mijn tips die ik zelf maar niet genoeg kan oefenen… ik ben er niet altijd een ster in moet ik bekennen. Maar daarom blijf ik oefenen en dit soort artikelen schrijven en werk doen.

1. maak verbinding: meestal zijn gestresste dokters afgesneden. Van hun gevoel, vrienden en soms hun partner. Maak contact door iemand bij wie je je niet zo hoeft te schamen. Als je het niet durft, bel een intervisiegenoot, een familielid, je huisarts of de crisisdienst. Doe iets om weer met mensen in contact te komen. Die zijn je life-line. Stuur een appje naar 3 of 4 mensen met het verzoek hen even te  bellen of langs te gaan omdat je echt helemaal in de knoop zit. En geef aan dat het dringend is! Krijg je dus zelf eens een verzoek van een collega of vriend: ga er op in: het kan een laatste strohalm zijn!
2. Kijk je echt in een afgrond, weet je het niet meer en ben je liever dood of stap je liever in een ravijn? Bedenk voor je hierover verder gaat nadenken en een (suïcide)plan maakt: wie laat ik achter en welke gevolgen heeft dit? Wat zou je zelf voelen en denken als je beste maatje dit zou doen?
3. Stel je destructieve plannen uit: Buy time. Ga even wat anders doen, ga naar buiten, ga bewegen, koop iets lekker: doe iets. Je geeft je zelf tijd om even uit de misère te gaan.
4. ga terug naar stap 1 als je dat nog niet gedaan hebt.
5. Stop een dag met werken als je emotioneel belastend werk doet als arts. Meld je ziek, bel af. Neem tijd voor jezelf en ga iets doen waar je als je wel goed in je vel zit plezier aan beleeft. Voor mij werk wellness en de natuur goed, voor anderen sport, reizen of het strand, whatever works.
6. Vind structurele hulp om je probleem of dilemma aan te gaan: sommige zaken kun je niet oplossen. Je moet misschien een proces door, veranderingen aanbrengen in je leven en werk of knopen doorhakken. Doe het niet alleen, neem een coach, therapeut of zoek een collega op om te sparren
7. Ga iets doen om ellende en emoties te verdragen zonder in de actie of vermijding te schieten. Je hoeft geen uren te mediteren om te leren verdragen en jezelf bijeen te rapen. Mindfulness kan wel helpen, maar er zijn vele wegen naar Rome.

Laat me weten als ik iets voor je kan betekenen!

Hans