Mayday mayday
Ellen Van Bodegraven2022-08-28T16:51:02+02:00Heel voorzichtig kruipt het beestje in een rustig hoekje onder de pompoenplant. Kort daarvoor was het merelvrouwtje met een dreun tegen het glas van onze keukendeur tot stilstand gekomen.
Voor het eerst in zes weken zaten we weer om 7.45 aan een zelfgemaakte bananensmoothie. Vandaag beginnen de scholen weer in onze regio. Zonder voorafgaande Mayday calls vloog het beestje zichzelf te pletter terwijl we opschrokken van ons ontbijtje.
Mijn jongste zoontje stelde voor de dierenambulance te bellen en wilde al eerste hulp gaan verlenen toen ik hem tegenhield. Hij had al een paar keer gehoord dat klasgenootjes allerhande dieren proberen te redden. Tot op zekere hoogte kan ik daar inkomen. Tot op zekere hoogte. Ik ben in een Brabants buitengebied opgegroeid. Huisdieren waren vooral AAN-huis-dieren. Ze sliepen in een hok buiten of bij het huis. Dus ik zal niet snel voor vastgelopen slakken, bijziende buizerds of hulpeloze houtduiven de ambulance bellen.
We laten het nog pluizig uitziende vogelbeest bijkomen en mijn vrouw legt de kinderen het survival of the fittest principe uit. Nog voor we naar school fietsen heeft de vogel zijn heil al elders gezocht. Maar goed dat we het met rust gelaten hebben. Een ritje op een beestenbrancard is het bespaard gebleven. Ik probeer de kinderen onderweg uit te leggen dat het niet altijd wijs of mogelijk is om dieren te humaniciferen. Je hoeft maar een uurtje naar het Love Nature natuurkanaal te kijken en je begrijpt wat ik bedoel.
Maar waar leg je de grens? Een verdwaalde Beluga krijgt een hoop aandacht en proberen te redden alsof het een menselijke drenkeling is, terwijl we op de Oostvaarders Plassen de herten afschieten omdat ze anders een hongerdood sterven.
De geneeskunde dankt zijn bestaan juist aan het feit dat we mensen en hun leed humanificeren en proberen the unfiittest juist in leven te houden. En ook hier zijn we vaak op zoek naar de grens van humaniteit.
De komende jaren zullen we niet alleen begrensd worden door financiële plafonds, maar vooral door het oplopende capaciteitsprobleem van zorgverleners. Mijn strategie hiervoor beschrijf ik in mijn boek Het is maar Werk:
1. maak het werk zo aantrekkelijk dat de huidige zorgverleners fit en vrolijk blijven
2. maak het werken in de zorg zo aantrekkelijk dat we er nieuwe collega’s bij krijgen
3. schrap taken waarbij de patiënt geen direct voordeel heeft of laat ze uitvoeren door anderen (registratie en administratie bijvoorbeeld)
Als voorbeeld geef ik je hier een checklist die je met je collega’s kan gebruiken in een buddysysteem, waarbij je op elkaar let en elkaar helpt als het nodig is. Maak je werkgever of leidinggevenden mede verantwoordelijk voor het welzijn van je opleidings- of vakgroep/praktijk of maatschap. Als je merkt dat in jouw tak van sport regelmatig collega’s omvallen, is het tijd om op te schalen naar directieniveau. Hier is de link.
Mocht je nog op zoek zijn naar een werkplek, vraag dan tevoren hoe ze daar zorgen voor gezonde en tevreden medewerkers. Je kunt mij ook inhuren om te zien waar en hoe je het welzijn in je team blijvend kunt vergroten.
Geef een reactie