Thee is voor zieke hoeren!

Ik weet niet hoe ontspannen jij blijft als je een witte jas tegenover je hebt zitten in de behandelkamer, maar ik krijg al snel een white-coat hypertension. Zeker als ik zelf de patiënt ben.

Maar ook aan de ‘gezonde’ kant van de tafel kon ik het best benauwd krijgen als er een collega op mijn poli kwam. Mijn eerste arts-patiënt was een flink behaarde zeebonk. Op weg naar de spreekkamer vroeg ik de ex-marine arts of hij koffie of thee wilde. ‘THEE? THEE? THEE IS VOOR ZIEKE HOEREN’. Ik hoor zijn brullende stem nog over de afdeling galmen.

Deze manisch man had vrij weinig ziektebesef en hij sprak over zijn eigen ziekteverschijnselen alsof hij een casuïsitiekbespreking presenteerde. In de derde persoon enkelvoud, alsof ie over een patiënt sprak. Met al het medisch jargon dat hij nog kon opdiepen in zijn verstoorde brein.

De kans dat je als arts of medisch bestuurder zelf medische hulp nodig hebt, wordt groter naarmate je ouder wordt. Kun je dan terecht bij je collega’s of in je eigen instelling? Wordt er vertrouwelijk omgegaan met je medische gevoeligheden? Hoe zorg je dat je net zo’n goede behandeling krijgt als alle andere (niet-medici) patiënten?

De kans dat jij in de artsenrol een collega in je spreekkamer treft, is nog groter en ook dat kan best een uitdaging zijn. Ik behandelde en begeleidde er een paar honderd de afgelopen 10 jaar. De VVAA interviewde me daar over in hun zojuist verschenen herfstnummer van hun maandblad Arts&Auto. De Volvo advertentie die tussen het artikel staat, krijg je er gratis bij, het blijft een autoblad natuurlijk…

Je vindt de tips en achtergronden natuurlijk ook in mijn boek Het is maar Werk. Zonder Volvo’s.