Waar is mijn prullenbak?

Achteloos gooi ik mijn bananenschil met een kleine boog over mijn rechterschouder vanachter mijn werkblad in de afvalbak. Maar het vertrouwde geritsel van de afvalzak en de landing onder in de bak blijft uit. In plaats daarvan hoor ik een matte plof op de vloerbedekking. Ik gooi zelden mis. Hooguit landt er wel eens iets op de rand of tegen de zijkant, maar compleet off target, nee.

Wie heeft mijn prullenbak gejat, denk ik als ik me omdraai om te zien waar de schil geland is. Licht geprikkeld stampvoet ik de gang op om in de naastgelegen flexkamers te kijken of ie daar gestrand is. Maar hier staan ook geen bakken meer.

Op een van de bureaus ligt een memootje waarop ik lees dat het blijkbaar noodlijdende ziekenhuis in het midden van Nederland in een wanhopige bezuinigingspoging de prullenbakken heeft wegbezuinigd. Of we onze troep voortaan in de centrale bakken onder het gebouw willen pleuren of mee naar huis willen nemen.

Even denk ik aan een verkeerd geplande 1 aprilgrap, maar mijn collega’s bevestigen dat het hier menens is. Nadat het personeelsrestaurant gesloten is, het tuinmeubilair voor de medewerkers op de binnenplaats is verwijderd (of verkocht?) en het secretariaat is verdwenen, is nu de het afvalmanagement aan de beurt. Wat een arremoei.

Geen wonder dat hulpverleners zich niet gehoord en gezien voelen door hun management. Wij artsen zijn opgeleid en getraind om betekenisvolle zorg te bieden. Onze managers zitten op een geheel andere golflengte: ze zijn bezig met geld, productie en prullenbakken. Hoe wij ons werk doen en hoe patiënten de zorg ervaren is allang geen hoofdzaak meer voor bestuurders. Snap je nu waarom artsen in zo’n brandgevaarlijke werkomgeving de hoogste afbrandcijfers hebben vergeleken met andere beroepen?

Nu de zomer langzaamaan aan vakantie toe is, wordt het tijd om op je bruinverbrande bolletje te krabben hoe je betekenis geeft aan je werk zodat het zinvol en plezierig blijft. En dat terwijl je organisatie de poten onder je stoel aan het zagen is. Afgezien van de managementtips om je managers te managen uit mijn boek Het is maar Werk, zul je voor enige zingeving en hoe je het werk met plezier kunt volhouden echt bij je zelf en collega’s te rade moeten gaan.

De meeste collega’s hebben aan drie coachingsgesprekken met mij genoeg om het roer om te gooien en weer met plezier naar hun werk te gaan. Je kunt je bezuinigende manager ook vragen of er nog een paar euri uit de roodgloeiende bankrekening geschraapt kunnen worden om me in te huren voor een opfrissende anti-afbrandsessie waarmee je dezelfde dag nog preventieve en prettige interventies kunt doen om je werk duurzaam te verplezierigen.

Je kunt ook de herfst induiken met mij en de boswachter op de Utrechtse Heuvelrug op 27 oktober via deze link.
tot gauw,