Waarom je als arts beter niet voor jezelf kunt zorgen…

Weet je nog de laatste keer dat je je zo beroerd voelde dat je niet aan het werk ging? Weet je nog wat er gebeurde voor je je ziek wilde melden? Precies! Het stemmetje weer: ‘je kunt je collega’s/patiënten/vervangers toch niet met je werk opzadelen?’, ‘ik maak het werk vandaag wel even af, er is namelijk niemand die het over kan nemen’ etc….

Schuldgevoel, morele verplichting, het goed willen doen, niet willen falen… allemaal ergens in het leven opgepikte kernovertuigingen die je vast herkent. En niet de meest positieve. En weet je nog wat er gebeurde toen je thuis bleef? Inderdaad, ‘ik had toch best kunnen gaan werken, het valt wel mee’… dat soort gedachten. G Carr noemt dit de doctors’ trait: veel artsen hebben een hoog gehalte aan perfectionisme, zelfredzaamheid en dwangmatige trekken. Deze eigenschappen zorgen ervoor dat wij artsen niet snel om hulp vragen. We zien het als een teken van zwakte, falen of controleverlies.

Brrrr… geen fijne zaken. Als je wel voor je zelf kiest en zorgt, komen deze eigenschappen in de knel en krijg je vaak negatieve twijfels in je kop zoals die hierboven. Bovendien heb je best veel tijd voor zelfreflexie als je thuis zit uit te zieken. Ook niet onze favoriete bezigheid. Daarom kunnen artsen zo goed door bikkelen.

Tot je niet meer verder kunt. En dan is het een flink stuk back-paddling wat je te wachten staat. Zie het dan nog maar eens in te halen. En voorkomen is beter dan genezen geldt ook voor ons. Dus als je je patienten, collega;s en vooral jezelf een groot plezier wil doen: pas op je tellen en zorg dat je voldoende wordt begeleid en behandeld als je aan je water voelt dat het tot je lippen komt. VRAAG OM HULP!

Je partner, huisarts, collega en beste vrienden zijn diegenen die je moet bellen voor een afspraak. Zij weten wat goed voor je is en hebben er zelf baat bij: ze willen niet zonder je! Do no further harm geldt niet alleen voor ons handelen in de patientzorg, maar ook naar ons zelf. Zet ‘m op!